Wat. Een. Week.

Uiteindelijk is oma op vrijdag de 13e rond 16.00 uur overleden. Bizar om dat van zo'n afstand mee te maken! Oma is namelijk nooit op Curaçao geweest, dus ik miste haar hier sowieso al. Maar nu is het definitief. Heel gek. Gelukkig had ik goed contact met familie en staat de techniek voor niets. We hebben met het hele gezin afscheid van haar kunnen nemen en zowel de indrukwekkende avondwake als de mooie uitvaartdienst via Skype kunnen volgen. Oma heeft een schitterend afscheid gekregen. Naast de wirwar van emoties die een overlijden op afstand met zich meebrengt, diende zich vrij plotseling ook de derde verhuizing in zes weken aan. Op maandagmorgen om 10.15 kwam het telefoontje waar wij al drie weken op wachtte: de container was onderweg. Of wij even de boel wilde pakken en over een kwartiertje bij ons nieuwe huis wilde staan. Wat een timing. Ik weet niet of iemand wel eens geprobeerd heeft om met drie kinderen ergens binnen een kwartier te zijn, maar dat is onmogelijk. Helemaal met tien koffers erbij.  Met het zweet in onze bilnaad en twee volle auto's met drie huilende kinderen, staken we drie kwartier later de sleutel in het slot van ons nieuwe huis. Dat moet een Olympisch, of iniedergeval Nederlands, record geweest zijn. En het was gelijk volle kracht. Deuren openen, Freek met een checklist bij de vrachtwagen om alle dozen af te kruisen, ik binnen om aan te wijzen waar ze heen moesten, en 10 zwetende Antillianen die heen en weer liepen. De kinderen bleven een kwartier in de auto zitten: motor aan, airco aan. En toen kwam Krista. Onze redder. Vrijdag met happy hour kwam ik haar tegen. Een vrouw van een collega van Freek, en ze gaf me gelijk haar nummer. Ze had al voldoende verhuizingen meegemaakt en wist van de hoed en de rand. Ik moest haar bellen als het zover was. Met een koelbox vol cola voor de verhuizers, 2 stanleymessen voor onszelf en een stralende glimlach kwam ze aan en nam ze de kids mee. 

Al onze spullen zaten ingepakt in totaal 233 dozen. De dozen waren wel voorzien van een korte inscriptie, maar wat er precies inzat... 'kast' en ''stoel' zijn ruime begrippen. Kinderstoel? Bureaustoel? Stoel in slaapkamer? Tuinstoel? Het was een gekkenhuis.

Na het uitladen van de container stonden er dus 233 dozen in het huis. De verhuizers pakte toen de grote dozen met meubels uit, en zette ze in elkaar. Wij liepen heen en weer om ervoor te zorgen dat alles in de juiste ruimte kwam te staan. Om half 5 (ik had inmiddels net de kinderen gehaald), bleven wij achter met ongeveer 70 dozen vol spullen, overal meubels en amper ruimte om te lopen. Maar wel in een geweldig huis:)

Vandaag is het donderdag en is het huis weer redelijk kindvriendelijk. Alleen hebben we geen oud-papier-bak, maar een oud-papier-kamer. Het gros is dus uitgepakt. Doos voor doos kwam het speelgoed voor de kids te voorschijn, het leek wel 5 december. Er staan nu nog 15 dozen, waarvan tien met kleding en drie met boeken. De twee die Freek's drumstel bevatten, probeer ik nog sneaky bij de lege dozen te dumpen. De meeste dingen hebben een goed plekje gekregen, behalve mijn telefoonoplader. Die is kwijt. En de accu van mijn telefoon ondertussen leeg.