The End.

Zo. We zijn in Nederland. Ons heerlijke huisje stond er helemaal klaar voor en de eerste avond hebben we meteen alle tien de koffers uitgepakt. Dit wordt ons thuis. De eerste paar dagen stonden vervolgens in het teken van regelen: We schreven ons in bij de gemeente, regelden de verzekeringen, een fitnessabonnement voor Freek, kochten een auto, 3 fietsen en een berg warme kleding. Kortom; de eerste levensbehoeften. Na een rondleiding op de nieuwe school van de kinderen en een bezoekje aan mijn werk, was het donderdag en hadden we het na 4 dagen eigenlijk al prima voor elkaar. Het voelt als vakantie, alleen dan zonder het voor ons bij-vakantie-horende-topsport-schema. We gaan namelijk niet weg. We hebben alle tijd om iedereen te zien. Daar moet ik mezelf nog wel af en toe aan helpen herinneren!

Ik heb na deze eerste maand nog steeds het gevoel alsof we hier tijdelijk zijn, op vakantie. Alsof we na een paar weken weer naar huis vliegen. Ik heb ook mijn Curaçaose telefoonnummer nog: een gevolg van m'n ontkenningsfase🙈 Maar dat doet niets af aan het leven hier! We maken leuke uitjes, zien leuke mensen en het is heerlijk dat de kinderen nu zelf naar buiten kunnen om te spelen of om rondjes te fietsen. Het prachtige weer helpt ons ook wennen. Want wat is Nederland mooi in het zonnetje!

Deelnemen aan het verkeer is nog wel een dingetje. Ondertussen zijn Luuk & Norah er aardig bedreven in op de fiets, maar voor Marin is het nog lastig om al het verkeer in de gaten te houden, rechts te blijven en zich niet te laten afleiden door alles om haar heen. Vooral met eenden in de buurt blijft dat een uitdaging.

Het voelt helemaal niet gek om hier te zijn. Het voelt nog wel onwerkelijk dat we hier blijven. Voor nu is het gewoon genieten van onze vakantie, het mooie weer en de leuke mensen!
Casa Banana is overgedragen aan onze beheerster en heeft haar eerste gasten. Daar heb ik alle vertrouwen in. En anders heb ik deze winter een goede reden om even heen en weer te vliegen om polshoogte te nemen🙃

Op 29 augustus is onze vakantie voorbij, begint ons echte leven hier. Ik start dan als Communicatie & Marketingmedewerker bij Anton, de kinderen gaan naar basisschool de Zevensprong en Freek begint aan zijn baan in Den Helder op de juridische afdeling van de directie van de Marine, en gaat de vrijdagen naar Amsterdam voor de master Business Administration. Dit voelt nog als een volgend leven, maar we kijken er wel alle vijf naar uit! Nog een paar weken genieten van deze ontkenningsfase en dan rollen we vanzelf in het normale leven hier.

Dit blog is in het leven geroepen om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen in de West. En natuurlijk ook een beetje voor ons zelf: Een prachtig aandenken aan ons avontuur! Ik had nooit gedacht dat er 117 emailadressen in de mailinglijst zouden komen te staan... Wat een eer dat jullie ons de afgelopen vier jaar hebben gevolgd. Bedankt voor alle interesse en de vele lieve reacties!

Liefs,
Sanne

Luuk, 7 jaar:
"Als ik hier iedereen heel vaak heb gezien, wil ik wel weer naar huis."

Op de A2: "Pap, mag je hier wel inhalen?" En dan uitleggen dat al deze 5 rijbanen bij onze kant van de weg horen. "Pap, ga nou harder er rijdt niemand voor je" En dan uitleggen dat er verkeersborden zijn met snelheidsregels..

Norah, 7 jaar:
"Mam! Wat is dat geluid?" Ik: "Dat zijn de bladeren die ritselen door de wind." *Norah kijkt verbaast*

"Hé, een hond aan een riem".

Marin, bijna 5,5 jaar: "Ome Just, weet je wat ik heel goed kan? Naar je kijken en toch niet luisteren."

Na een rondje fietsen langs de Waardergolf: "Papa, ze hebben hier gewoon een zwembad die helemaal binnen is!"

"Mama ik zie een fuut!" Ja, zeg ik, die kan heel ver onder water zwemmen, zie je dat? Marin: "Doet 'ie dan een schoolslag of borstcrawl?"