Marin in het vliegtuig

De vliegreis duurt bijna 9,5 uur. Ik was op alles voorbereid; een tas met luiers en extra kleren, een tas vol eten, een tas voor speelgoed. En een autostoeltje om op Marin's eigen stoel te doen... Voor de tweeling waren we niet bang. We hadden een week voordat we gingen de iPad geïntroduceerd en die viel geweldig in de smaak. Maar die kleine... even onder ons gezegd: dat is me toch een druktemaker.... een goedlachs duracell- konijntje met een eigen mening. Kon wel eens hel worden.

Het opstijgen ging perfect. Iedereen zat goed en ze keken hun ogen uit. Behalve Freek had niemand last van zijn oren. Ons plan was om iedereen zo lang mogelijk in hun stoel te houden. En hopen dat Marin snel in slaap viel. Nienke had kadootjes voor de kids meegegeven en dat hield ze het eerste halfuur zoet. Daarna kregen de twins een iPad. En toen begon het. 'Uit,uit,uit'.

Achteraf gezien deden ze het prima. Alle drie ongeveer een uurtje geslapen. Luuk en Norah hebben 6uur van schermen genoten en Marin 6uur door het gangpad gebanjerd, highfive's gegeven, gelachen, brillen aangewezen, en tegen knappe mannen (blank en zwart) 'papa' gezegd. Ach, zolang je lacht kom je blijkbaar overal mee weg. Ik wist alleen niet dat ze al kon rennen.

Onze redding was de trap. Marin is een groot fan van traplopen. Ze klimt naar boven, gaat daar staan, zegt 'billen', gaat zitten, trots kijken, wachten tot je haar een compliment geeft, en dan glijdt ze zegmaar op haar billen naar beneden waarbij ze schaterlacht en 'wieeeeee' roept. En dat x100. De trap was bij de wc's en hiermee animeerde ze de wachtenden. De eerste tientallen 'Hee dushi's' zijn binnen. X Sanne